Saturday, August 22, 2015

Στην οικογένειά μας

Η οικογένειά μας

Μετά την άφιξή μας στην πρωτεύουσα Ντάκα κατευθυνθήκαμε βόρεια προς την περιοχή της Τζαμαλπούρ, όπου θα μέναμε για 3 μέρες. Ξεκινώντας από τη Ντάκα είδαμε εικόνες όπως αυτές που περιγράφει ο Θοδωρής εδώ. Έχοντας ως βάση την Τζαμαλπούρ επισκεπτόμασταν την κοινότητα του Μανταργκόν,  στις όχθες του ποταμού Βραχαμαπούτρα  Εκεί χωριστήκαμε σε ομάδες των 2 ατόμων και ενταχθήκαμε σε οικογένειες. Για δύο μέρες θα περνούσαμε το πρωί και το μεσημέρι μαζί με την οικογένεια και ιδιαίτερα το παιδί της, καθώς θα το ακολουθούσαμε και στο ημερήσιο πρόγραμμά του στο σχολείο. Εγώ και η Κατερίνα φιλοξενηθήκαμε από την οικογένεια της Μίτου. Την πιο φτωχή ίσως οικογένεια, όμως η Μίτου ήταν το παιδί που όλοι μιλούσαν γι' αυτό. Στο σχολείο, στην κοινότητα, παντού.  Ένα πραγματικά χαρισματικό κορίτσι που μαζί με τα δύο της αδέρφια, τoν ψαρά πατέρα της και τη μητέρα της ζουν σε μια ινδουιστική κοινότητα της περιοχής. Μ-Ι-Τ-Ο-Υ: κάθε ένα από τα γράμματα του ονόματός της μου θυμίζουν και μια  μικρή της ιστορία. 

Η Μίτου

Μ: Οπως λέμε μάθηση , καθώς μιλάμε για ένα παιδί με δίψα για μάθηση και ειδικά για αγγλικά, που είναι το αγαπημένο της μάθημα και γι' αυτό και τα μιλάει πάρα πολύ καλά. 

Ι: Όπως λέμε ιατρική,  η επιστήμη που επιθυμεί να σπουδάσει η Μίτου. Ο λόγος; Βγαλμένος μέσα από τη ζωή της: όταν είχε αρρωστήσει δεν υπήρχε κανένας γιατρός να την φροντίσει και το ίδιο ισχύει και για τον πατέρα της που υποφέρει από ηπατίτιδα. Έτσι επιθυμία της είναι να γίνει γιατρός και να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην κοινότητά της.

Τ: Όπως λέμε ταξίδι. Αγαπημένος της προορισμός η Ελλάδα. Ο λόγος; Πέρα από την επαφή μαζί μας η Μίτου συμμετέχει και στο Πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού της ΑctionAid Ελλάς και έτσι έχει ακούσει αρκετά για την Ελλάδα και έχει μεγάλη επιθυμία να μπορέσει κάποια στιγμή να την επισκεφθεί. 

Ο: Όπως λέμε όνειρα. Ενα παιδί γεμάτο όνειρα, ρομαντισμό και  φαντασία που προτιμά να ξυπνά πολύ νωρίς, στις 4 το πρωί, για να βγαίνει από την παράγκα του και να περπατά, να απολαμβάνει τη σχετική δροσιά και ηρεμία της φύσης τη νύχτα και να σκέφτεται πράγματα για το παρόν και το μέλλον της. 

Υ: Όπως λέμε υπερηφάνεια. Την ώρα που θα έπρεπε να τη συνοδεύσουμε στο σχολείο, η Μίτου έμπαινε επικεφαλής, για να μας δείξει το δρόμο, ακριβώς πίσω της ακολουθούσαμε εμείς και λίγο πιο πίσω όλη - μα όλη- η κοινότητα. Ήταν πραγματικά μια στιγμή για την οποία ένιωθε ξεχωριστή υπερηφάνεια.

Δείτε κι ένα μικρό βίντεο όπου η Μίτου με τη συνοδεία του Νάμπι, από την ΑctionAid Μπανγκλαντές, τραγουδάει ένα παραδοσιακό τραγούδι.



No comments:

Post a Comment