Tα Ευτυχισμένα Σπίτια

Παρουσίαση χορών

Κατά την επίσκεψή μας στο Μπανγκλαντές και συγκεκριμένα κατά την παραμονή μας στην πρωτεύουσα Ντάκα, είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε τρεις μέρες σε ένα από τα Eυτυχισμένα Σπίτια (Ηappy Homes), ένα έργο της ΑctionAid Σε αυτά άστεγα κορίτσια έχουν βρει φροντίδα, προστασία, εκπαιδεύονται σε διάφορες δεξιότητες και παράλληλα φοιτούν κανονικά στα σχολεία της γειτονιάς. Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που τα κορίτσια μας παρουσίασαν μέσα από δραματοποίηση τις προσωπικές τους ιστορίες. Μαγευτική η στιγμή που μας παρουσίασαν τους χορούς τους. Γαλήνια η στιγμή μετά το φαγητό που ακούγαμε τα τραγούδια τους συνοδεία ενός περίεργου μουσικού οργάνου που ήταν συνδυασμός αρμονίου και ακορντεόν. Χαρούμενη η στιγμή που όλοι μαζί τραγουδάγαμε και χορεύαμε τοπικά ποπ τραγούδια σαν αυτό. Συγκινητική η στιγμή του αποχωρισμού, αφού τις συνοδεύσαμε στο σχολείο τους. Διδακτική η στιγμή που ακούγαμε τη Διευθύντρια του ξενώνα να μας λέει την εμπειρία της.  

Με τα κορίτσια στο Happy Home

Σε μια γωνιά πρότεινα σε κάποια από τα κορίτσια να βγούμε μια φωτογραφία και δέχτηκαν με χαρά. Και το κλικ της μηχανής έκανε τον πάγο να σπάσει και με τη βοήθεια της μετάφρασης ενός μέλους της τοπικής Αctivista, που μας συνόδευαν κατά την επίσκεψη, αρχίσαμε να συζητάμε. Δε θέλησα να θίξω τις προσωπικές τους ιστορίες. Αντίθετα αρχίσαμε να μιλάμε για τις χώρες μας, μου ζήτησαν να τους τραγουδήσω τον εθνικό μας ύμνο κάτι το οποίο με χαρά έκανα και στη συνέχεια ζήτησα κι εγώ να κάνουν το ίδιο. Be patriotic έλεγε ένα μήνυμα στον τοίχο του δωματίου ανάμεσα στις ζωγραφιές και η υπερηφάνια που ένιωθαν αυτά τα κορίτσια για την πατρίδα τους ήταν κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Στη συνέχεια χρησιμοποιώντας μια αυτοσχέδια υδρόγειο σφαίρα προσπάθησα να τις ταξιδέψω στον κόσμο, μιλήσαμε για τις ηπείρους και τους ωκεανούς για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Τις ρώτησα για τα όνειρά τους, τι θέλουν να κάνουν όταν μεγαλώσουν. Και όταν ένα από τα κορίτσια μου είπε πως θέλει να γίνει δημοσιογράφος μου δόθηκε η ευκαιρία να τους μιλήσω για τη Σάρα και να τους τη δείξω στο κινητό μου. Ποια είναι η Σάρα; Ενα κορίτσι από το Μπαγνκλαντές που φοιτά στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Α΄ Αθήνας  και το οποίο το είχαμε συναντήσει πριν από την επίσκεψή μας στο Μπανγκλαντές μαζί με τη Μιράντα Oνειρο της Σάρας είναι να γίνει και αυτή δημοσιογράφος, τον οποίο τον βλέπει ως "δικηγόρο του λαού". Επίσης της είπα πως κι εγώ όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να γράφω τις ειδήσεις και έβγαζα τη δική μου αυτοσχέδια εφημερίδα και την προέτρεψα να κάνει το ίδιο.  

Η Σάρα (όρθια αριστερά), με τη θεατρική ομάδα του Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Α΄ Αθήνας σε εκδήλωση στο Υπουργείο Πολιτισμού Παιδείας & Θρησκευμάτων

Τις ρώτησα πού θα θελαν να ταξιδέψουν αλλά εδώ δεν πήρα κάποια απάντηση, προφανώς δεν είχαν διαβάσει και ακούσει αρκετά για τις άλλες περιοχές του κόσμου. Μιλήσαμε και για τα φαγητά των χωρών μας και τους εξήγησα πως έχουμε κοινά φαγητά όπως το ρύζι ή το ψάρι αλλά στην Ελλάδα δεν τα τρώμε τόσο πικάντικα! Εκτός από την καταγωγή τους τα κορίτσια αυτά είναι πολύ περήφανα και για τη γλώσσα τους τη Βεγγαλική (Μπάνκλα) και προσπάθησαν να με μάθουν κάποιες λέξεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως αφετηρία του αγώνα της ανεξαρτησίας του Μπανγκλαντές (πρώην Ανατολικού Πακιστάν) ήταν το αίτημα για χρήση της Βεγγαλικής γλώσσας (περιεκτικά στοιχεία για τα παραπάνω βρήκα σε αυτή την ανάρτηση). Σύντομα θα επανέλθω και με άλλες εμπειρίες!